Als er zich een probleem voordeed, was ik geneigd zo snel mogelijk een oplossing te zoeken. Ik zie het bij mijn ouders, ik zag het bij mijn grootouders en ik deed het ook.
Maar wat als de oplossing geen fundamentele oplossing, maar een tussenoplossing, een pseudo-oplossing, een ik-maak-mezelf-wat-wijs-oplossing is?
Die lijkt wel even soelaas te bieden, maar verliest op heel of middelkorte termijn haar werking.
Hoe herken je een tussenoplossing, een pseudo-oplossing, een ik-maak-mezelf-wat-wijs-oplossing?
- Het positieve effect ervan is van korte duur.
- Nadien voel ik me mogelijks nog slechter, schuldig, beschaamd, gefrustreerd, boos, ontgoocheld, …
- Het oorspronkelijke probleem is niet weg, wel integendeel.
- Ik heb meer van de pseudo-oplossing nodig om het oorspronkelijke probleem te ‘fiksen’.
Helemaal kl* wordt het wanneer de zogezegde oplossing zelf voor problemen begint te zorgen: fysieke klachten, afhankelijkheid, …
Vanaf dan is de oplossing een nieuw probleem geworden.
Enkele concrete voorbeelden:
- een snipperdag nemen terwijl je voelt dat je lijf eigenlijk op is.
- ijs eten wanneer je een lastige dag achter de rug hebt en je er nadien schuldig over voelen.
- een slaappil nemen om beter te slapen en heel snel merken dat je niet meer zonder de medicatie kan.
De vraag is dan of je nog langer genoegen wil nemen met de pseudo-oplossing of je liever gaat naar de essentie. Wanneer je je probleem op een duurzame manier wil oplossen, dan helpen quick fixes vaak niet, of maar tijdelijk. Het is dan kwestie naar kijken wat er onder zit en daarmee aan de slag gaan.
Belangrijke vragen in dit proces:
- Welke boodschap geeft dit probleem mij?
- Wat heb ik nodig? (dat is een andere vraag dan ‘wat wil ik’)
- Welke gedachten verhinderen me om cruciale stappen naar verandering te zetten?
Antwoorden op deze vragen kunnen je helpen te achterhalen wat je te doen hebt om grip te krijgen op de zaken waar je tegenaan loopt.
